بسم رب الزهرا

به سمت بهار میدود پاها ولی گاهی میخورد زمین

عین خیالش که نمیشد، انگار درد را نمیفهمد... راستی گفتم درد!  نه اشتباه شد، اصلاح میکنم " انگار خوشش می آید" می داند دستی از آسمان بلندش میکند

تمام احساسش را جمع میکند به سمت گلستان روانه میکند...

همه جا یکپارچه سفید است و اما... سرخی خون شهید است که خودنمایی میکند

حالا همه چی کامل شد...

افتادن

دست گرفتن

شهادت

.

.

.

همین

وقت خداحافظی است دنیا